Έλλειψη οργάνωσης, πρόληψης και λειτουργίας της κοινωνίας ταλαιπωρούν τόσο τα ΑμεΑ, όσο και τις οικογένειές τους
Λέγομαι Αντρέας Τσιλιμιγκάκης, είμαι εργαζόμενος στο Πολεμικό μας Ναυτικό και μαζί με τη σύζυγό μου έχουμε δύο παιδιά, δύο εφήβους. Ο πρώτος μου γιος, ο Σταύρος-Μιχαήλ, είναι 17 ετών και βρίσκεται στο φάσμα του αυτισμού.
Οι ανάγκες που έχουν δημιουργηθεί όλα αυτά τα χρόνια στην οικογένειά μου με οδήγησαν στο να κοινοποιήσω τις δυσκολίες μας στον κόσμο για να διαπιστώσει την έλλειψη οργάνωσης, πρόληψης και λειτουργίας της κοινωνίας μας σε θέματα που αφορούν στην υγεία.
Αρχικά αναφέρομαι στις δομές, κρατικές και ιδιωτικές, που είναι αποκλειστικά για ΑμεΑ. Αυτές είναι τα νοσοκομεία, οι κλινικές, τα οικοτροφεία, οι ημερήσιες φροντίδες, ακόμη και τα εργαλεία που πρέπει να έχουν, όπως ειδικά ασθενοφόρα, κ.ά. Επίσης γίνεται αναφορά στον ανεκπαίδευτο κοινωνικό ιστό.
Η κατάσταση στον τομέα της Υγείας έχει οδηγηθεί στο απροχώρητο. Το ΠΑΓΝΗ Ηρακλείου στην Παιδοψυχιατρική Κλινική είχε δύο γιατρούς, οι οποίοι εναλλάσσονταν. Σήμερα έχει μείνει μόνον ένας. Δεν είναι μόνο η Κρήτη η οποία στηρίζεται σε αυτή τη δομή, είναι και τα νησιά του ανατολικού Αιγαίου. Οι αποστάσεις είναι πολύ μεγάλες για να φτάσουμε στο ΠΑΓΝΗ Ηρακλείου. Εγώ από τα Χανιά κάνω περίπου δυόμισι ώρες να φτάσω στην Παιδοψυχιατρική του Ηρακλείου, φανταστείτε το παιδί να έχει κρίση σε αυτές τις δυόμισι ώρες, όπως μου έχει τύχει, και ήταν υπερβολικά δύσκολο να φτάσω στο νοσοκομείο αλώβητος.
Για τις ανάγκες των παιδιών χρειάζονται πόροι και ειδικευμένο προσωπικό, όχι μόνο γιατροί, αλλά και νοσηλευτές, νοσηλεύτριες, βοηθοί γιατρών, όπου είναι απαραίτητη και ζωτικής σημασίας η άμεση στελέχωση.
Δομές και ανάγκες ΑμεΑ
Οι δομές σε όλο το νησί δεν επαρκούν. Τις περισσότερες φορές βρίσκουμε ημερήσιες δομές όπως στον Δήμο Χανίων, ο οποίος έχει Οικοτροφείο με 24 κλίνες, που λειτούργησε πριν τα Χριστούγεννα. Η Κρήτη έχει 1.200 παιδιά περίπου που χρειάζονται τις εξειδικευμένες υπηρεσίες για να μπορέσουν να λειτουργήσουν. Βέβαια υπάρχουν και λίγες ιδιωτικές δομές, οικοτροφεία, οι οποίες ούτε αυτές μπορούν να καλύψουν το πρόβλημα. Αυτά τα 1.200 παιδιά της Κρήτης δεν εντάσσονται και δεν εμπίπτουν σε μία κατηγορία στερεοτύπων λειτουργιών, αλλά μπορούμε να πούμε ότι διαχωρίζονται σε αρκετές ομάδες, οι οποίες χρειάζονται μοναδική και στοχευμένη βοήθεια η καθεμία. Τα παιδιά έχουν ξεχωριστές ιδιαιτερότητες στις ανάγκες τους και χρειάζονται στήριξη ανάλογα με αυτές.
Άλλο μείζον θέμα είναι τα λίγα ασθενοφόρα. Όσα υπάρχουν δεν είναι κατάλληλα εξοπλισμένα για τη μεταφορά αυτών των παιδιών, που όπως είπαμε προηγουμένως, δεν έχουν ούτε νοσηλευτικό προσωπικό με εξειδίκευση για τη μεταφορά τους από τον έναν νομό στον άλλο και μάλιστα με κρίση. Οι γονείς διακινδυνεύουν την πνευματική, την ψυχολογική και τη σωματική ακεραιότητά τους όταν έχουν να κάνουν τόσο μεγάλο δρόμο προς το Ηράκλειο με ένα αυτιστικό παιδί σε κρίση, όπως άλλωστε αναφέραμε προηγουμένως, λόγω και της καθημερινής τους βεβαρημένης ψυχολογικής κατάστασης.
Παρατηρούμε ότι η κοινωνική κρατική μέριμνα έχει ελλείψεις τόσο σε νοσοκομειακό υλικό, όσο και σε προσωπικό διαφόρων θέσεων. Την τελευταία πενταετία στο ΠΑΓΝΗ έχουν φύγει από διάφορες θέσεις γιατρών και νοσηλευτικού προσωπικού περίπου 500 άτομα.
Κρατική Πρόνοια και προβλήματα
Ο Σταύρος μου είναι 17 ετών και μένουμε στον οικισμό Ναυστάθμου. Η πολυκατοικία μας έχει τέσσερις οικογένειες, οι οποίες δημιουργούν προβλήματα στην οικογένειά μας, όταν ιδιαίτερα ο Σταύρος έχει κρίση. Δεν καταλαβαίνω τους γονείς που αντιμετωπίζουν την κατάσταση με κακό πνεύμα και αρνητική συμπεριφορά. Αυτό δημιουργεί μεγάλο πρόβλημα στον κοινωνικό ιστό μέσα στον οποίο ζούμε, διότι στην κλειστή μας κοινωνία, στα Χανιά, όλα αυτά μαθαίνονται. Λέγοντας ότι ένα παιδί είναι κακός χαρακτήρας γιατί φωνάζει και σπάει, μας κάνει να διαπιστώσουμε ότι δε γνωρίζουμε να αντιμετωπίζουμε τον αυτισμό ως κοινωνία. Κάτι που στην Ευρώπη έχει αλλάξει και είναι κοινός τόπος, εδώ στην Ελλάδα μας απλά δεν υπάρχει...
Θα πρέπει η ηγεσία και των τριών σωμάτων των Ενόπλων Δυνάμεων να δουν την ειδική αυτή κατηγορία τέκνων- ατόμων- συνανθρώπων μας με διαφορετική ματιά και προοπτική. Οι εξελίξεις “τρέχουν” σε παγκόσμια τροχιά στα ειδικά θέματα και δεν μπορεί και δεν πρέπει η Ελλάδα μας να είναι πίσω, μια χώρα που δίδαξε επί αιώνες τον πολιτισμό, την τέχνη και τη φιλοσοφία.
Ακόμη χειρότερο, η χώρα που ίδρυσε τα νοσοκομεία, τα γηροκομεία και τα λοιπά ευαγή ιδρύματα, μάλιστα με μπροστάρηδες τους εκάστοτε αρχιερείς, όπως για παράδειγμα ο Μέγας Βασίλειος, σήμερα να αναλίσκεται σε ήσσονος σημασίας ζητήματα.
Ούτε το παιδί αλλά ούτε και η οικογένεια του παιδιού προστατεύονται και κατανοούνται κοινωνικά. Ακόμη και ο υγιέστατος αδερφός του, Στέφανος, δυσκολεύεται και βασανίζεται από την όλη κατάσταση. Η γυναίκα μου, Γεωργία, ασχολείται κατά αποκλειστικότητα στο σπίτι λόγω της κατάστασης όλα αυτά τα χρόνια και πραγματικά δε βρίσκει πουθενά ανάπαυση, παρά μόνο δυσκολίες που προέρχονται από τον μικρό μας περίγυρο. Πολλές φορές προσπαθούν να διώξουν την οικογένειά μας, η οποία σημειωτέον επαναλαμβάνουμε ότι προστατεύεται από τον νόμο της Ευρωπαϊκής Ένωσης και τη Χάρτα της νομοθεσίας με κυρώσεις. Ο υπεύθυνος που γνωρίζω γι’ αυτά τα θέματα μού αναφέρει ότι σε αυτά τα ζητήματα είναι ανώτερη η νομοθεσία της Ευρωπαϊκής Ένωσης από του Κράτους.
Σε όλες τις περιφέρειες και τις νομαρχίες της Ελλάδος πρέπει να δημιουργηθούν ανοιχτά σεμινάρια για τον αυτισμό και πώς μπορούμε να βοηθήσουμε και να βοηθηθούμε μαζί με τα παιδιά και τις οικογένειες αυτές. Για παράδειγμα: Σε ένα οποιοδήποτε σούπερ-μάρκετ πώς το προσωπικό μπορεί να βοηθήσει τον Σταύρο μας να ωριμάσει και να ενταχθεί στην κοινωνία; Με την κατάλληλη εκπαίδευση της κοινωνίας μας και ο Σταύρος κι εμείς οι γονείς του μπορούμε να βοηθήσουμε άτομα με ειδικές ανάγκες που χρήζουν ιδιαίτερης προσοχής, ώστε να αποφύγουν οι εργαζόμενοι το αρνητικό βλέμμα, το γύρισμα της πλάτης, τους μορφασμούς, προκειμένου οποιοσδήποτε ΑμεΑ να σταθεί όρθιος στα πόδια του με τον καιρό.
Ακόμη θα μπορούσαμε να μιλήσουμε και για την εμπειρία του πρωθυπουργού μας, ο οποίος είχε τη μητέρα του με συγκεκριμένα κινητικά προβλήματα, και πατώντας στις εμπειρίες που ο ίδιος βίωνε να έχει οργανώσει καλύτερα το κράτος πρόνοιας γι’ αυτούς τους συνανθρώπους μας. Πού είναι η αξιοπρέπεια της οικογένειας που βοηθάει και στηρίζει η Πολιτεία όταν υπάρχει μπούλινγκ και διασυρμός των οικογενειών μας που έχουν άτομα ΑμεΑ;
Έχουμε ακούσει πολλούς πολιτικούς ότι βρίσκονται στο πλευρό μας, ακόμη και τον υπουργό μας κ. Δένδια, χωρίς όμως αυτό να έχει γίνει πράξη μέχρι στιγμής. Εδώ και δεκαετίες όλοι οι πολιτικοί ενδιαφέρονται και για εμάς άυλα. Υπενθυμίζω ότι πανευρωπαϊκά εντάσσουν στην αγορά εργασίας και τα άτομα ΑμεΑ, και ότι επίσης ο κύριος υπουργός είχε αναφέρει την πρόθεσή του να τοποθετήσει αυτά τα παιδιά σε κάποιους εργασιακούς τομείς, αρχίζοντας από τις Ένοπλες Δυνάμεις, όπως είχε αναφέρει. Εμείς όμως ακόμη είμαστε, όπως πάντα, ουραγοί και σε αυτόν τον τομέα...
Πρέπει να αλλάξει η δομή της μέριμνας των Ενόπλων Δυνάμεων επάνω ακριβώς στη διαχείριση των ατόμων ΑμεΑ και να γίνει κατηγοριοποίηση, όπως άτομα με κινητικά προβλήματα, με αυτισμό και όποιες άλλες παθήσεις υπάρχουν και εμφανίζονται.
Στην πολυκατοικία του Ναυστάθμου, όπου μένουμε, έχω ζητήσει για τη συμπεριφορά του γιου μου του Σταύρου αρκετές φορές συγνώμη ενώ δε θα έπρεπε, διότι είναι μία ιδιαίτερη περίπτωση, όπως όλες οι ανάλογες περιπτώσεις. Συνεχώς μας... σταυρώνουν.
Έτσι κι εμένα δε μου απομένει παρά να αρχίσω να κοινοποιώ το πρόβλημά μου και στον Τύπο και στην Αστυνομία και στην Υπηρεσία. Μάλιστα, δε μου αφήνεται το περιθώριο παρά να χρησιμοποιήσω ακόμη και τα πρέποντα ένδικα μέσα.
Η ενιαία δομή καταστρέφει ό,τι “χτίζεται”
Στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση, στο νέο Γυμνάσιο, Λύκειο ειδικών αναγκών και θεμάτων στις Μουρνιές Χανίων, το 2020 που ξεκίνησε ο γιος μου Σταύρος ήταν 38 παιδιά. Τώρα, το 2025, ο αριθμός τους έχει αυξηθεί στα 103 παιδιά. Από την Ευρωπαϊκή Ένωση και τη Χάρτα της για τα παιδιά με ειδικές ανάγκες δεν ορίζει έναν αποκλειστικό χώρο διδασκαλίας, αλλά επιβάλλει το κάθε παιδί με την ιδιαιτερότητά του να έχει συγκεκριμένους χώρους. Εμείς βλέπουμε στις δομές μας να συγχρωτίζονται παραβατικές συμπεριφορές- κινητικά προβλήματα- αυτισμός, κάτι που στα παιδιά με αυτισμό βρίσκει μιμητές, με αποτέλεσμα φασαρίες που τα εξιτάρουν. Η ενιαία δομή καταστρέφει ό,τι “χτίζουν” δάσκαλοι και γονείς...
Πηγή: neakriti
